Shakespeare - Sonetto XXIII
’Me un atûr sènza ’speriènza che sül palcuscénich
sa scórda la pärt parchè cataa dal panich,
o ’me ’na persóna viulènta, piena da rancûr,
debul, parchè trópp carich da vigûr:
inscì mi scórdi, par scärs murdènt,
da pruferì ul perfètt cerimuniäl d’amûr
e suméia che cedi, al masim dul mè ardûr,
sóta ul pes du la sûa surgènt.
Oh, sian dunca i mè libar, i dilètt
e silenziûs mesagér dul mè cör ch’al ta pènsa:
lü al ta dumända amûr e ricumpènsa
püsee di mè paróll, che pür lur, hinn stai perfètt.
Oh, cerca da legg quell che l’amûr l’ha scrivüü silenziûs,
l’è própi du l’amûr inteligènt sintì cunt öcc maliziûs.
Quändu quäranta invèrni farann asédi al to vis
e sulch prufûnd rigarann ul to suris,
la to giuinéza la sarà cunsciaa
’me un vistii tropp üsaa:
se sa dumandass dua l’è la to beléza,
dua la gióia di to dì cäld da giuinéza;
sarìa ’na vergógna e ’na büsìa rispûnd:
“Ni mè öcc prufûnd!”.
Ma se ti te pudarésat dì:
“Al va inänz chel fiö chì,
l’è lü la mè vita e al ma farà perdunà
ul vecc che sun diventaa”.
Alûra, te sentirest ancamô ul to sängh büì,
änca quändu ul giazz al sarà visìn a ti!
Quändu cünti i ur che segnan ul mumènt
e vedi ul dì sprufundaa nu la nócc scüra;
quändu vedi i to cavèi negar cun fir d’argènt
e la viuléta sfiurìva su la müra;
quändu i ram hinn sènza föi e frund
dópu vèss stai ripär par i besti dul mund;
quändu i verd piänt du l’estaa ligaa in cuvûni
a vegnan purtaa cun la bärba biänca süi casûni…
Alûra pènsi a la to beltà
e che änca ti in rüina te devat nà,
parché i róbb dulz e bèi, möran
män män che i ältar cresan e marüan.
E nagótt al pô difènd dal tèmp ch’al và via
a mèn che un fiö a te gh’het mìa,
cun lü te sfidat ul so putér
änca s’al ta pórta via dai to avér.
…essere o non essere, l’è sèmpar lü, ul Scèspir
Vèss o mìa vèss: chest chì l’è ul bèl prubléma: s’al sia püsee nóbil d’anim supurtaa i vilanaa, i sasaa e i tir du la rógna, o saltà in pee in ärmi cuntra ’na muntàgna da begh e dispèrdai cun la fórza.
Murì, durmì, nagótt püsee, e cunt ul sónn pensà da purtà a tèrman ul piäng e i miséri sènza fin ch’hinn nu la nóstra cundiziûn murtäl, la sarìa ’na suluziûn da catà al vugh.
Murì, durmì, fórsi sugnà: ma l’è chì l’ustàcul, quäi hinn i sógn che sa pódan cascià in cô quändu sem già squäsi mórt, ga tratégn: chesta l’è la remûra che la slunga da täntu la vita ai nóstar crüzi.
Chi vurarìa, sedanô, supurtà i sgiuazaa e i ingiüri dul tèmp, i suprüs dul preputènt, ul disprèzz du l’óman buriûs, i pen du l’amûr rifüdaa, ul tèmp perdüü du la legg, la preputènza di gränd, i pesciaa in facia che ul merit al ricév da i gnuränt… quändu daparlü cun düü dit da curtèll al pô saldà ul so debat?
Chi vurarìa caregass d’un pes inscì gróss cul tirà bastemm e nul südà par i sacrifìzi d’una vita straca, s’al füss mìa par la pagüra da quaicós, dopu la mórt, (ciuè) chela tèra scunusüa da dua gh’è mäi turnaa indré nisün, a stremì la nóstra vuluntà e cunvinciala a supurtà i nóstar maa pütost da nà in cerca d’ältar che cugnósum mìa?...
