Shakespeare - Sonetto XXIII

’Me un atûr sènza ’speriènza che sül palcuscénich

 sa scórda la pärt parchè cataa dal panich,

o ’me ’na persóna viulènta, piena da rancûr,

debul, parchè trópp carich da vigûr:

inscì mi scórdi, par scärs murdènt,

da pruferì ul perfètt cerimuniäl d’amûr

e suméia che cedi, al masim dul mè ardûr,

sóta ul pes du la sûa surgènt.

Oh, sian dunca i mè libar, i dilètt

e silenziûs mesagér dul mè cör ch’al ta pènsa:

lü al ta dumända amûr e ricumpènsa

püsee di mè paróll, che pür lur, hinn stai perfètt.

     Oh, cerca da legg quell che l’amûr l’ha scrivüü silenziûs,

     l’è própi du l’amûr inteligènt sintì cunt öcc maliziûs.