Apéna depóst süi tavuraa,
questi rè dul blö, impedii e intruvèrs,
sbasan mestamènt i lur gränd är imaculaa
’me se füsan remm a lur suspées.

Quest pasegér alaa, ’me l’è maldèstar e gnècch!
Lü, prima inscì bèll, ’me l’è cómich e che furma sgraziäva!
Vün, cun la pipa gh’infastidiss ul bècch,
l’ältar al scimbióta, zupignänd, l’inférmu ch’al vugäva!

Ul Puéta l’è ’me quell princip di niul
ch’al sfida la tempèsta e al riid dul suldaa;
esiliaa sü la tèra in mèzz ai róbb frivul,
i sò är da gigänt gh’impedìsan da caminà.

©Yannis-Gaitis

Mèsta e vagabûnda
(Mœsta et errabunda, C. Baudelaire, “Les fleurs du mal”)

Dimm, ul tò cör, Agatha, a vólt al mena i tóll
luntän dal negar ucéan du la schifûsa cità,
vèrs un ältar ucéan da splèndûr satóll,
blö, ciär, prufûnd ’me la verginità?
Dimm, ul tò cör, Agatha, a vólt al mena i tóll?

Ul mär, ul vast mär al cunsóla i nóstar turmènt!
Quäl demóni al g’ha daa al mär, ràuch cantûr
ch’al cumpàgna ul gränd órgan di vènt viulènt,
questa süblimm funziûn da cunsuladûr?
Ul mär, ul vast mär al cunsóla i nóstar turmènt!

Pórtum via, caróza! Rapìsum, bastimènt!
Luntän! Luntän! Chì la pälta l’è faa dai nóstar lacrim!
- L’è vera che quäi vólta ul cör d’Agatha piangènt
al diis: Luntän da dulûr, rimórs e crimin,
pórtum via, caróza, rapìsum, bastimènt?

’Me sii luntän, päradiis prufümaa,
dua sóta un ciél blö tütt l’è gióia e amûr,
dua tütt quell che s’ama l’è degn da vèss amaa,
dua nu la pûra pasiûn sa sprufûnda ul cör!
’Me sii luntän, päradiis prufümaa!

Ma ul verd päradiis di primm amûr,
i curs, i buchée da fiûr, i canzûn, i basitt,
i viulìn vibränt dadrée i altür,
cunt i brócch da viin, la sira, ni buschitt,
- ma ul verd päradiis di primm amûr,

l’inucènt päradiis pièn da giói nascóst,
l’è già püsée distänt du l’India e du la Cina?
Sa pô riciamall cun vuus da scunfórt,
e animall anmô cun vuus argentìna,
l’inucènt päradiis satóll da giói nascóst?

Louis Janmot, le Vol de l'âme

Voilà que j'ai touché l'automne des idées,
Et qu'il faut employer la pelle et les râteaux
Pour rassembler à neuf les terres inondées,
Où l'eau creuse des trous grands comme des tombeaux.

Et qui sait si les fleurs nouvelles que je rêve
Trouveront dans ce sol lavé comme une grève
Le mystique aliment qui ferait leur vigueur?

- Ô douleur! ô douleur! Le Temps mange la vie,
Et l'obscur Ennemi qui nous ronge le cœur
Du sang que nous perdons croît et se fortifie!

Charles Baudelaire, Les fleurs du mal

"Ul nemiis"

La mè giuèntü l’è staa un uragän tenebruus,
traversaa scià e là da Su luminuus
aqua e scalmann m’hann faa un täl dagn,
che nul mè giardìn rèstan dumà magàgn.

Mô che sun rivaa a l’autünn di pensaa,
bisögna che cati in män baì e rastrèi
par rimett a növ i tèrr inundaa,
dua l’aqua l’ha scavaa bócc ’me avèi.

E chi sa se quii növ fiûr ch’hoo sugnaa
truerann sü quest terèn dilavaa ’me un sücc turènt
ul mistich alimènt che ga darà vitalità?

Ó dulûr! ó dulûr! Ul tèmp al mängia la vita,
e ul fósch Nemiis che ga röd ul cör dadènt
dal sängh che pèrdum al cress e cata vita!

Illustrazione G. Rochegrosse